Ook kindjes die niet komen, zijn aanwezig. Ook kindjes die niet komen, worden gemist. Ze mogen een naam hebben, een plekje in huis. Ze hebben van alles te vertellen, ook jaren later.
Verdriet om een miskraam, hoe vroeg of laat in de zwangerschap ook, kan erg veel pijn doen, ook jaren later nog. Dat kom ik regelmatig tegen in Kinderwens-afstemmingen, als ik in de energie vrouwen herenig met de ziel die destijds bij hen was. Zelf weet ik ook hoe zwaar zo’n gebeurtenis is. Drie jaar geleden was ik zwanger van een jongetje. Hoe ik dat wist? Dat voelde ik. Ik had namelijk al contact met hem gehad in de energie. Ik had hem al gezien en gehoord. Zijn energie was al ruim een jaar voelbaar.
Toch wist ik dat er iets niet goed was. Het voelde niet helemaal oké in mijn lijf. En dat klopte: ik bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben, met een gesprongen eileider en een buik vol bloed als gevolg. In het ziekenhuis dacht ik vooral: Waarom? Waarom? Is er nog iets dat ik moet doen, moet zijn, moet worden? Ben ik niet goed genoeg? Veel fut om erover na te denken had ik niet. Ik was leeg, volkomen leeg, in mijn buik en na veel slapen ook in gedachten.
Er was pijn in mijn lichaam, en pijn in mijn hart. De pijn om het kindje diende zich in fases aan. Iedere maand, als ik ontdekte dat ik wéér niet zwanger was. En vooral in de zomer, het moment waarop hij geboren had moeten worden. Maar het echte gemis kwam gek genoeg pas… toen ik eindelijk wél zwanger bleek te zijn.
Eerst dacht ik nog: daar komt hij dan! Maar meteen voelde ik dat niet hij het was, maar een andere ziel. Ik was niet zwanger van de ziel van toen, ik was zwanger van een meisje, en dit meisje wilde Merel heten. Overal zag ik merels, en ik voelde overduidelijk een meisjesenergie. Dat maakte me enorm van streek, ik begreep er niks meer van. Het was toch een jongen? En nu voel ik ineens een meisje?